Haiku

Onder de netel

de boterbloem, geel licht in

de groene regen.

Ik fiets drie keer per week naar het werk, en terug naar huis. Dat is geen opgave, want ik heb een heel mooie fietsroute.

Afgelopen dinsdag reed ik door de gietende regen naar huis. Mijn jeansbroek was doorweekt, maar het was niet koud en ik was bijna thuis, dus ik genoot van het rustgevende fietstochtje, na een lange werkdag.

Het laatste stuk van mijn weg voert mij door een klein bosje, op een pad langs de Voer. Ik was al in een goede bui, en ik genoot van de druppels op het water en op mijn gezicht. Maar toen ik het bosje in reed werd ik toch overrompeld door een haiku moment.

Het was nog niet aan het schemeren, maar door de regenwolken was het wat donker. In het bosje was alles groen, zelfs het licht en de regen. Zo van dat fris en energiej groen dat je alleen in de lente ziet.

De druppels tokkelden op de bladeren. Ik ging trager fietsen om het beter te horen en er langer van te kunnen genieten.

En dan duikt daar plots een lichtpuntje op, felgeel in die zee van groen. Een boterbloem, schuilend onder een netel, maar stralend ook, een klein zonnetje in een groene hemel.

Het is moeilijk om een mooie foto te trekken van een boterbloem, omdat ze echt licht lijken te geven, zo fel steken ze af tegen het groen erond.

's Avonds heb ik een haiku geschreven, over die boterbloem onder die netel. Het is misschien geen grote kunst, maar het is heel leuk om te doen, en legt voor mij een mooi moment vast. Vanochtend druppelde het weer, en dus ben ik terug naar het pad getrokken, en heb de netels en boterbloemen gefotografeerd. Gewoon, omdat het leuk is om te doen. Mijn manier om de lente te vieren.